Wolfraamcarbide (harde legering) heeft een reeks uitstekende eigenschappen, zoals hoge hardheid, slijtvastheid, goede sterkte en taaiheid, hittebestendigheid en corrosiebestendigheid, vooral de hoge hardheid en slijtvastheid, zelfs bij een temperatuur van 500 ℃. Het blijft in principe ongewijzigd , en heeft nog steeds een hoge hardheid bij 1000 ℃.

Wolfraamcarbide, de belangrijkste componenten zijn wolfraamcarbide en kobalt, die 99% van alle componenten uitmaken, 1% zijn andere metalen, dus het wordt wolfraamstaal genoemd, ook bekend als gecementeerd carbide, en wordt beschouwd als de tanden van de moderne industrie .

Wolfraamcarbide is een gesinterd composietmateriaal dat bestaat uit ten minste één metaalcarbide.Wolfraamcarbide, kobaltcarbide, niobiumcarbide, titaniumcarbide en tantaalcarbide zijn veel voorkomende componenten van wolfraamstaal.De korrelgrootte van de carbidecomponent (of fase) ligt gewoonlijk tussen 0,2 en 10 micron, en de carbidekorrels worden aan elkaar gebonden met behulp van een metaalbindmiddel.Het bindingsmetaal is over het algemeen een metaal uit de ijzergroep, en kobalt en nikkel worden gewoonlijk gebruikt.Daarom zijn er wolfraam-kobaltlegeringen, wolfraam-nikkellegeringen en wolfraam-titanium-kobaltlegeringen.

Bij het sinteren van wolfraamcarbide wordt het poeder in een stuk materiaal gedrukt, het vervolgens in een sinteroven tot een bepaalde temperatuur (sintertemperatuur) verwarmd en het een bepaalde tijd (houdtijd) bewaard, en vervolgens afgekoeld, om zo te verkrijgen de gewenste prestaties van wolfraamstaalmateriaal.